عشق یعنی: هر اس ام اس که می رسه امیدوار اون باشی.

عشق یعنی: برای هر کسی که می خوای اس ام اس بزنی اشتباهی واسه اون بفرستی.

عشق یعنی: دنبال یه موضوع میگردی که به اون اس ام اس بدی.

عشق یعنی:دایم موبایلتو چک می کنی که نکنه از اون اس ام اس رسیده باشه .

عشق یعنی: همش فکر می کنی موبایلت تو جیبت داره می لرزه اما نگاش که می کنی خبری نیست.

عشق یعنی: شب ایی که اس ام اس نمیاد اعصابت خورد میشه.

                          (فروغ فرخ زاد)                    

قلب من دوباره تند تند می زند

مثل اینکه باز هم خدا

روی قالی دلم، قدم گذاشته

در میان رشته های نازک دلم

نقش یک درخت و یک پرنده کاشته

قلب من چقدر قیمتی است

چون که قالی ظریف و دست باف اوست

این پرنده ای که لای تاروپود آن نشسته است

هدهد است

می پرد به سوی قله های قاف دوست...

سراینده:؟؟؟

شاید وقتی که میرسی نباشم
که دستاتو توی دستام بگیرم

نمیدونی چه حالی ام از اینکه
همون روزی تو می رسی که می رم

         تو را مي خواهم و دانم كه هرگز

به كام دل در آغوشت نگيرم

تويي آن آسمالن صاف و روشن

من اين كنج قفس مرغي اسيرم

ز پشت ميله هاي سرد تيره

نگاه حسرتم حيران به رويت

در اين فكرم كه دستي پيش آيد

و من ناگه گشايم پر به سويت

در اين فكرم كه در يك لحظه غفلت

از اين زندان خاموش پر بگيرم

به چشم مرد زندانبان بخندم

كنارت زندگي از سر بگيرم

در اين فكرم من و دانم كه هرگز

مرا ياراي رفتن زين قفس نيست

اگر هم مرد زندانبان بخواهد

دگر از بهر پروازم نفس نيست

ز پشت ميله ها هر صبح روشن

نگاه كودكي خندد به رويم

چو من سر مي كنم آواز شادي

لبش با بوسه مي آيد به سويم

اگر اي آسمان خواهم كه يك روز

از اين زندان خامش پر بگيرم

به چشم كودك گريان چه گويم

ز من بگذر كه من مرغي اسيرم

من آن شمعم كه با سوز دل خويش

فروزان مي كنم ويرانه اي را

اگر خواهم كه خاموشي گزينم

پريشان مي كنم كاشانه اي را 

(فروغ فرخ زاد)

تقدیم به آنکه در کنارم نیست...

برای تو می نویسم آری برای تو

تویی که بی بهانه ترین ثانیه ها

با حضورت ارغوانی میشود

تو که تقدس آبی تو ای همه خوبی

تماشای تو مرا به اوج خواستن وستایش ها میبرد

عشقی به تو دارم به وسعت آسمان

به وسعت دوست داشتن که بی انتهاست

عزیزم!من هستم تو هم باش

آی بازی بازی بازی

دارم میرم به بازی

بازی قایم موشک

با پیشی ناز کوچک

چشم میذارم همیشه

تا پیشی قایم بشه

پیشی جونم قشنگه

کوچیک اما زرنگه

قایم میشه زیر تخت

یا میره روی درخت

هرجا بره پیشی جون

زودی میادش بیرون

چونکه منو دوست داره

تنهام نمیگُـــــــــذاره

باغبان با آب پاك

تا كه گل را آب داد

گل برايش خنده كرد

برگ ها را تاب  داد

بوي گل چون با نسيم

در هوا پرواز كرد

مست شد پروانه اي

رقص خود آغاز كرد

مي پريد از شاخه اي

روي يك شاخ  دگر

شهد گل را مي مكيد

 مي كشيد او را به بر

بلبلي شيدايي پروانه ديد

روح و جانش سوي آن گل پركشيد

نغمه ها مي خواند او با اشتياق

پر ز عشق و شور شد دامان باغ

آنقدر چیزها اتفاق می افتد که نمی دانم از کدامشان شروع کنم.

احساس می کنم در فیلمی بازی می کنم با حرکت تند.

 احساس می کنم زمان به سرعت می گذرد.

شاید برای این است که روزها کوتاه و کوتاهتر می شوند.

 گویی از کنار لحظه ها می گذرم

 این روزها بدون اینکه آنها را زندگی کرده باشم.

انسانی هستم سرما خورده با خوشمزه ترین غذا

 که در دهانش عاری از هر گونه مزه و طعمی است.

همه چیز در ذهنم معلق است.

 در باره همه چیز میتوانم بنویسم

 و لی نمی دانم

 چرا همیشه آنقدر طولش می دهم که دیر می شود

 و موضوع اهمیتش را از دست می دهد.

آنوقت نوشتن می شود یک لیوان چای سرد

 که دیگر میل نوشیدنش را ندارم.

 حالت آدمی را پیدا می کنم

که دیر سر قرارش رسیده باشد.

وقتی که دیگر نبود من به بودنش نیازمند شدم

وقتی که دیگر رفت من به انتظار آمدنش نشستم

وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد

من او را دوست داشتم

وقتی او تمام کرد

من شروع کردم

وقتی که او تمام شد

من آغاز کردم

چه سخت است تنها متولد شدن

مثل تنها زندگی کردن

مثل تنها مردن

(دکتر علی شریعتی)

دلتنگـــ ـی هاے من

دستــ ـم را بالا مــ ـی برم

و آسمان را پایین مــ ـی کشـــ ـم

مــ ـے خواهــــــ ـم بزرگــــــ ـی زمین را نشان آسمان دهـــــــ ـم !

تا بداند

گمشده ے من

نه در آغــــ ـوش او . . .

که در همین خاک بـــــــ ـی انتهاست

آنقدر از دل تنگـــــ ـی هایـــــــ ـم برایش

خواهــــــ ـم گفت


تا ســـ ـرخ شود . . .

تا نــــ ـم نــــ ـم بگرید . . .

آن وقت رهایش مـــ ـی کنــــــــ ـم

و مـــ ـی دانــــــ ـم

کســــــ ـی هــــــ ـرگــــــ ـز نــــــ ـخواهد دانست

غـــــــ ـم آن غروب بارانـــــــ ـی

همه از دلتنگـــ ـی هاے من بود . . . !

دلم بارانیست

من امروز مثل آسمان خدا
دلم بارانیست

پاک است و خداییست
به دور از ویرانیست

مثل باران زلال و بی ریا شده ام

از همه این نگاه های بی جان و بی رمق
جدای جدا شده ام .

امروز دلم سخت هوای خواندن دارد
از برگ و نفس و گل و شقایق
هزار حرف و گفتن دارد

امروز مثل یک دخترک عاشق بی چتر و قرار
زیر باران خواهم رفت
از تمام این احساس های کبود
آسان خواهم جَست

بال خواهم زد ، پر خواهم کشید
بی تاب خواهم شد
شعر خواهم گفت
برای گنجشک های خیس بارانی
آواز خواهم خواند


من به همه عابران خسته و بی دل
لبخند خواهم زد

و تمامِ قانون دیروزهای تلخ را
برهم خواهم زد

خیلی وقته دیگه بارون نزده

خیلی وقته دیگه بارون نزده
رنگ عشق به این خیابون نزده

خیلی وقته ابری پر پر نشده
دل آسمون سبک تر نشده

مه سرد رو تن پنجره ها
مثله بغضه توی سینه ی منه

کاش هفت ساله بودم

روی نیمکت چوبی می نشستم

مداد سوسماری در دست

باصدای تو دیکته می نوشتم

تو می گفتی بنویس دلتنگی

من آن را اشتباه می نگاشتم

اخمی بر چهره می نشاندی و من

به جبران

دلتنگی را هزار بار می نوشتم!